نه هوایی برای بال زدن

دست بر وسعت زلال زدن

پای در گل نشسته بر سنگی

درد آهسته غم آهنگی

هی به جانم چو زهر می پیچد

این منم یا غم هزاران سنگ

دردل خسته ام ترک خورده

غربت لحظه های بی باران

طاقت زخمی ام نمک خورده

لحظه کوچکی ست بین سکوت

تا جنون رهایی فریاد

من همان لحظه ام که بغضش را

هی فروخورد و عاقبت افتاد

برزمینی که سخت تبدار است

بر زمینی که عشق می خواهد

بر زمینی که آرزوی تو را

در دل آتشین خود دارد

قطره ای از تو ای حقیقت ناب

همه شهر تشنه را سیراب

نتوان گفت قطره ای از تو

چه کند با زمین چشم براه

همه ی آن شگفتی و اعجاز

همه ی آن بهار و چشمه و راز...