کسی نیست
که به جای تو مهربان باشد
که درختها را به جای تو بکارد
کسی نیست که احساس کنم
تو می روی و او می ماند
کسی که عشق
از دستانش بریزد
ماه در بازوانش بگرید و کوه
تکیه کند به ا و
کسی که بداند
عشق رویایی کودکانه نیست
کسی که نور جایزه بدهد
و با خاک دست بدهد
و سلام کند
به همه کودکان صبح
که باغهای روشن باران
از صورتش بریزند

امروز هم تمام می شود اما در انتها و زوال خود جلوه ای دیگر از انسان را می تواند آغاز کند. ستاره ای می درخشد. هنگامی که درخشندگی اش را حس کنی دیگر این تو هستی که درخشنده تری. حتی از ستاره.

آفتاب فردا دوباره به دیدار تو می آید، هنگامی که.....

  ادامه مطلب...

ایمان به معجزه نیاز به آن دارد که بتوانیم احساس کنیم چیزی باورنکردنی، ستودنی و عجیب است.

برای رنج نبردن در دنیای دایره های کوچک، ساکنان آن مجبورند تصور کنند که چشم آنها دید کافی ندارد و ذهن آنان به جز آنچه گذشتگان دریافت کرده اند به جایی قد نمی دهد. در آن دنیا که همه چیز تکرار می شود، تازگی ای نیست که اعجابی در کار باشد.

یعنی از دست دادن یک قدرت بزرگ که به آن می گوییم: قدرت شگفت زده شدن.

و دایره های بزرگ مربوط به آنهاست که برای کشف سرزمینهای دوردست ذهن که پر از سوالات زیباست شجاعت دارند و به جهان با دیدگاه انسانی جستجوگر نگاه می کنند.

برای آنها که دیروزشان مثل امروز نیست و آنها که با گوساله های طلایی جهان گول نمی خورند، دایره هایی به شعاع نامحدود وجود دارد.... آنها

هرروز معجزات خداوند را می بینند.