در دل آفتاب بس تابان

من تورا میشناسم ای باران

گرچه خورشید را نمی بینم

من شبم ای بهاربیداران

ای که با یاد تو نسیم عشق

مثل یک باغ روشن وجاریست

هیچ شوقی شبیه چشم تو

اینقدر مهربان وزیبا نیست

در دل آسمان بی رنگی

برگ سبزی ست رو به بالاها

رونق قطره های اقیانوس

مانده در قلب تشنه حالاها

قلب تشنه منم تو آب تویی

آه آن عشق پرشتاب تویی

ساقی سرزمین آرامش

لحظه مستی شراب تویی

شب ترک خوردوتو.... تو تابیدی

قلبها سوی تو روانه شدند

درجهانی که عاشقی باقی ست

مردم عشق جاودانه شدند...

روزی آن مردی که چشمانش بهار

درنگاهش صبح، دستانش بهار

از شب اندوه صحرا میگذشت

نقش میزد بر زمستانش بهار

موج میزد شعله ی جان، در نی اش

ابر وبادوماه وباران در پی اش

غرق اقیانوس قلبش عاشقان

عارفان مست سرانگشت می اش

جامه ها از تن درید آیینه ای

تا به پابوس زلالیهاش رفت

صد پرققنوس را آتش زدند

باز هم تا اول ای کاش رفت

ای خدا روزی خم عشقی شکست

قطره ای بر شبنم اشکی نشست

عاشقی تشنه سرراهش خمید

قطره بر لبهای او طرفی نبست

انتظار تشنه ها را جان عشق

تازه کن با لحظه باران عشق

انتظار تازه جان می گیرد و

عشق روزی میدمد طوفان عشق...