عقاب بي باک را سلام و شادباش و دير زي در اين ارديبهشت نوروز، نخست تا يادم مرا فراموش نکرده بنويسم که چون هميشه شعرياهت بي رياست، سپس انديشه ي خود را با شاعر واژه هاي جاودانه در ميان بگذارم. همين زمين، بهشت زير پاي آدمي، در شعر شاعران قدر و منزلتي نداشته، «بر زمين افتاد» هماره ياد غم ترانه ميکند، شايد براي آن که از بهشت نخست رانده شديم، هنوز هم که هنوز است اين بهشت ديگر را گويا گناهکار ميدانيم، گاه که بيخيالي از دستم درميرود انديشيده سراغم ميکند که انسان چرا پرواز را دوست ميدارد، و خيال شاعرانه را، که پرواز انديشه است. شايد چون با پرواز ديگر بندي زمين نيست، سرود زيبايي بود براي منتظران براي رسيدن به جلوه هاي هزار راز و قله هاي پر از فراز، هماره قلمت استوار و به ياد شادماني