امروز هم تمام می شود اما در انتها و زوال خود جلوه ای دیگر از انسان را می تواند آغاز کند. ستاره ای می درخشد. هنگامی که درخشندگی اش را حس کنی دیگر این تو هستی که درخشنده تری. حتی از ستاره.

آفتاب فردا دوباره به دیدار تو می آید، هنگامی که.....

  بتوانی آن را درک کنی تو نیز هرصبح با آفتاب طلوع خواهی کرد.

مرگ واقعیتی انکار ناپذیر است، واقعیتی رضایتبخش برای آنانکه زندگی را در معنای حقیقی خود زندگی کنند. باور اینکه روزی خواهی مرد، چه در پایینترین افقها زیسته باشی با محدودترین و کوچکترین خواسته ها و چه از بلندترین قله های روح انسانی به جهان نگریسته باشی، روزی خواهی مرد، باور این حقیقت، جرات زندگی کردن به ما می بخشد.

جرات فراتر از دستاویزهای کوچک، بالاتر از دلخوشیهای ساده اندیشیدن. شهامتی به نام زندگی.

زیستنی تازه، آنچنانکه رود می زید، حرکتی مدام، آنچنانکه اگر مرگی هم هست در برابر عظمت حرکت تو ناچیز خواهد بود.

تو آن بهار شکوهمندانه ای که خاطره ی شکوفه های سفید و هوای پاکش و زمین سبزو معطرش و بارانش هرگز از یادها نخواهد رفت، روحی که در جان جهان جاری ست.....