از دوستان که ماند که دشمن نساختي؟
خود مي دهي رفيق به خنجر گلوي خويش
اين خيلِ بي شمارِ سوار و پياده را
خود چيده اي به دست خودت روبروي خويش
[گل][گل][گل]
دعوتيد به خواندن يک غزل

اين شعر از خودتون بود؟

سلام

باران صد بهار فاصله است

انگار بهار است و روز قدر، باران باريده، رد پاي قدمهاي آن عطر هرجا که باشد، ميشود نوشت: «روزي حضور تو اعجاز ميکند»، در بند بند شعر انگار حضور دارند، و انتظار، انگار چکه چکه ميچکد. خوش به حال اين «من» که ميان «من» و «تو» درنگ شد، او خواست که هست، آنگاه که بخواهند در انتظار ديدن آن ايشان و «او»، از جنگل اميد، ميتوان آهو گرفت، آقايم رضا هم يادش هست، آن مرد سيزده و سيصد، راز بزرگواري ست، عرب آن عدد را چنين ميخواند که شما بنوشته ايد. مردان يار و انتظار. اين شعر از هر شعري به آن همه گل نزديکتر است، حتما خوانده اند، سپاسگزارم با انباني از درود و مهرباني و سپاس و شکر، همه با هم در انتظار

سلام دوست عزيز
خوشحال ميشم به وبلاگ من سر بزني
milad74rm.blogfa.com

سلام خيلي عالي بود
اونجا که نوشتي اين فاصله ست بين من وتو... فاصله هست بنويسي بهتر ميشه
ولي در کل عاليه

سلام