چگونه زندگی زیبا می شود؟
سوال بالا به شکل طنزگونه ای بین ما رواج دارد. به طوری که شاید تا به حال به مفهوم واقعی سوال فکر نکرده ایم.
اینکه آیا زندگی در حقیقت زیبا هست؟ یا اینکه این جمله فقط یک شوخی ست که در فیلمهای طنز عموما خانوادگی به کار می رود.جالب است که قسمتهایی از زندگی که به شوخی، زیبا توصیف می شود، به نظر کسل کننده و یکنواخت می رسد. پس زیبایی کجاست؟  آیا زیبایی در آرامش است؟ ......
با توجه به اینکه صحنه زندگی جدال بی وقفه مثبت و منفی (شیطان) است، به نظر نمی رسد آرامشی وجود داشته باشد. پس چیزی که آن را زیبا توصیف می کنیم در حقیقت چیست؟ رضایتمندی، شاید توصیف مناسبی باشد. اما چگونه در زندگی ای که از مشکلات، ناکامی ها، دردها و جنگها سرشار است، میتوان خویشتندار، مسلط، متفکر و رضایتمند بود؟
زینب چگونه می تواند زیبایی را در مرکز کشتار و خونریزی، از لابه لای جنگ و زخم و بیزاری، بیابد و فریاد بزند؟ زیبایی کجای این تراژدی ست که به قول زینب هیچ چیز نیست و فقط زیبایی ست.
و امام رضا (ع) چطور می تواند رضا باشد؟ در آن دنیای خیانتباری که برتری جوئی آنچنان رایج است که خورشید را به کناره می کشاند.
اما نور از کناره ها نیز تابیدن می گیرد و حتی سایه و حتی ابر، جویندگان را به نور راهنمایی می کند. ایمان نیز در دل زینب، خورشید است. خداوند است که می درخشد. سایه های جنگ و زخم و بیزاری و تلاش شیطان برای پوشاندن حضور نور، راه به جایی نمی برد.تمام آنچه در جهان هست برای دلهای خالص هدایتگر به نور است و برای بی خبران گم شدن دوباره.
پلیدی ها قادر به پوشاندن زیبایی نیستند. آنگونه که زینب می بیند.برای مدیریت عمر و تسلط برخود راه سختی وجود دارد: زینبی بودن! و راه ساده ای نیز............ نه، راه ساده ای وجود ندارد.

می خواستم بگویم
علی غزلترین است
غزل اگرچه زیباست
اما علی نه این است

می خواستم بگویم
علی ست روح دریا
هرگز نبود دریا
وصف علی  زیبا

روحی بلند وسرشار
از ذهن من فراتر
عشقی تمام و کامل
صبحی ورای باور

من با تمام واژه
در جستجوی اویم
اما نه این جهانی ست
مصداق جستجویم

من اوج واژه بودم
علی، علی  دیگر!
از هرچه می سرودم
ناباورانه برتر!

شعرمرابخوانید
که حرف ناتوانی ست
این واژه های خاکی
که معنی علی نیست!

«زندگی» این صحنه جدال ماده و معنا، مفهومی دارد که پشت پرده ظواهر رنگین، همچنان استحکام و حقانیت خود را درون انسانهای جستجوگر حفظ و تثبیت می کند.
دنیای مادی ذاتا وسوسه گر است. عجیب است که این پوسته، می تواند تا چه حد اغواگر و فریبنده باشد. انسان در جستجوی قله های معراج خویشتن پر از سوالهای ناگهانی ست:
چگونه باید در جهان متناقض «دروغ و حقیقت» و «سکون و حرکت» مفهوم اصیل رشد، پیشرفت، بهره وری و مدیریت زندگی را یافت؟
زندگی بر لبه باریک حقیقت یا در پرتگاه سکون؟
«حقیقت» بر لبه باریکی بشر را به خود می خواند، اما در نهایت درخشش و عظمت.
و«سکون» در پرتگاهی وسیع، ما را به سمت خود می کشاند. با تمام رنگهای اغواگری که مرگ را در قالب زندگی به انسان بفروشد. چیزی که آنرا می توان «وسوسه سکون» نامید.
شاید در جهانی که سقوط همچون عروج جلوه می کند مسلط شدن بر خود رسالت بزرگ ما باشد.

آهای گل خودرو
ای ناگهانِ معطر
همچون خدا که قدم می زند در دشت
مثل اجابت صبحی

اگر خانه ای ساخته بودیم، هرروز به آن سر می زدیم. خانه ای که داریم را پاس می داریم. هرروز به آن سر می زنیم. غبارش را پاک می کنیم. گاهی برای خانه خود دلتنگیم. در مورد خرابی آن حساسیم. برای تعمیر و نگهداری آن وقت صرف می کنیم. خانه جایی ست که در آن احساس امنیت می کنیم. به زیبایی آن می اندیشیم. اما هیچوقت..... هیچوقت فکر کرده ایم که تمام آنچه که در دنیای مادی به آن اهمیت می دهیم معنی خود را از دست خواهد داد اگر که دنیای درونی ما کوچک، تیره و تار باشد؟
قصرها با تمام چلچراغها و تمام وسعت دنیا با همه امکاناتش به ما احساس خوبی نخواهند داد، اگر چراغهای ذهن خود را روشن نکنیم. و روزی که چراغهای درون روشن شد، خواهیم دید که نیازی به قصرها با تمام چلچراغها و تمام وسعت دنیا با همه امکاناتش نیست. روشنائی درون زیبایی های حقیقی را می نمایاند.
همه ما وابستگی های کوچک و بزرگ داریم. برای رهائی از احساساتی که دوست نداریم به چهارچوبها پناه می بریم و ادامه مطلب...