بربام جهان عشق که بارید

یک قطره درون غزلم ریخت

رست از من و این جام تهی؛ دل

برشاخه محراب تو آویخت

من آه شدم در گذرخاک

دل رفت به افلاک

بین من ودل خاطره ای بود

زیبا وطربناک

آن خاک طربخیز شبی سرد

یک قطره غزل بر تنش افتاد

آدم شد وحوا شد ویوسف

پیراهن خود را به زمین داد

روزی خبری شاید از آنسو

با خود ببرد کبوتر عشق

آن لحظه رقصان غزل را.....