خورشید قلب تو

وقتی که ابر را

به زخمهای یک کویر ترک خورده می برد

دنبال صادقانه ترین رویش گل است

وقتی که برق نگاهت

در جنگل هبوط ترانه

احساس ریشه های جنون را

بیدار می کند

دیگر فراتر از من و تاب و تحمل است....

کو آخرین نشانه های تو ای رازِ گم شده
ای صدهزار وسعت پروازِ گم شده

بی تو چگونه باز زمین سیر می کند؟
برآن مدارِ آخِرو آغاز، گم شده

وقتی تو نیستی چه بگویم زمین پراست
از حس تلخ مردمِ در ماز، گم شده

هی موجهای پرترانه می آید- و می رود
شعری ظهور نمی کند.....اعجاز، گم شده

برگرد با شبان سیاهم سخن بگو
صدها هزار واژه ی ابراز، گم شده