جمعه ها، عصر
می روم از لب دیوار خودم بالاتر
و به دنبال سایه بانی از نور.......
به تمامیت غمگین جهان می نگرم.....
به جهانی که پی گمشده ای ست
که نمی داند چیست
به جهانی که نمی داند تو
آفتاب همه شبها هستی
به جهانی که در آن
شعله سرخ حقیقت 
زیر خاکستر نادانی انسان مثلا مسکوت است.....
و نمی داند ابر
از تراویدن خورشید درون دل خود مبهوت است
و نمی داند ابر
نسبتی دارد با سلسله ی نور
.......

دهم بهمن ماه 1390