سلام به تمام روزهای شگفتی که در پیش اند و مرا می آموزند.

سلام به آفتاب که مرا می آموزد آنچه روشن است به حقیقت نزدیکتر است.

سلام به باران که قطره قطره از زندگی سخن گفته است....

و به زمین که ذره ذره به آن پاسخ می گوید.

به جوانه که با تمام وجود می روید و فریاد می زند که خاک محل رستن است و نه خفتن.

به تمام هستی که مرا می بیند و من هنوز نمی بینم.

به راز چشمه های آب که نور نوشیده اند که جلوه زلالی باشند.

به منظومه ای که خورشید دارد تا ساکنین آن بدانند خورشید هم غروب می کند و خدای دیگری باید یافت.

سلام به ابراهیم که می تواند فریاد بزند خدای من صمد است.