عجب روزهایی دارد این ماه، انگار کمی بالاتر از خودت، خودت را می بینی. عجیب است که یک برهه از زمان اینطوری ست، مثل معجزه ست. اتفاقی که سالها نیفتاده این موقع مثل یک شگفتی ناگهان سر می زند. چیزهایی درون تو، خود را به تو نشان می دهند و یک احساس خاصی، مثل حالت شرمندگی نرمی که پشت آن نوعی آرامش و اطمینان هست، در وجودت جریان می گیرد. انگار یک نیروی گرم و الهام بخش بغلت کرده ودر قلبت زمزمه می کند: آرام باش، بهرحال اینها خوب نیستند و درون تو بودند، وتو شبیه اینها نیستی و آن نیرو، توی تو، خود خودت را به تو نشان می دهد. 

عجب روزهایی دارد این ماه، که درست روز عیدفطر با آن همه شادی که به دلت هجوم می آورد باز دلت تنگ می شود. تنگ می شود برای آرامش غروب و صدای اذان و افطار. تنگ می شود برای آن آغوش و نیروی گرم وعجیب. این ماه، ماه عجیبی ست، اتفاقی در آن می افتد، مثل معجزه. اتفاقی که بنظر می رسد خاص این برهه از زمان است. 

ودرست آخرین غروبش، انگار پرنده ای از قلبت به بالا پرواز می کند ودلت تنگ می شود. انگار که روح تو به آسمان برود.

وعید که شد، انگار از سفری پرماجرا و بسیار شگفت برگشته باشی و هنوز حس آن با توست و خاطرات زیبایش با توست و جهان اطرافت با تو روشن می شود و شادی دنیا را فرا می گیرد.

وبا تمام آن زیبایی روز عید، با تمام شادی اش، باز دلت تنگ می شود.