اگر خانه ای ساخته بودیم، هرروز به آن سر می زدیم. خانه ای که داریم را پاس می داریم. هرروز به آن سر می زنیم. غبارش را پاک می کنیم. گاهی برای خانه خود دلتنگیم. در مورد خرابی آن حساسیم. برای تعمیر و نگهداری آن وقت صرف می کنیم. خانه جایی ست که در آن احساس امنیت می کنیم. به زیبایی آن می اندیشیم. اما هیچوقت..... هیچوقت فکر کرده ایم که تمام آنچه که در دنیای مادی به آن اهمیت می دهیم معنی خود را از دست خواهد داد اگر که دنیای درونی ما کوچک، تیره و تار باشد؟
قصرها با تمام چلچراغها و تمام وسعت دنیا با همه امکاناتش به ما احساس خوبی نخواهند داد، اگر چراغهای ذهن خود را روشن نکنیم. و روزی که چراغهای درون روشن شد، خواهیم دید که نیازی به قصرها با تمام چلچراغها و تمام وسعت دنیا با همه امکاناتش نیست. روشنائی درون زیبایی های حقیقی را می نمایاند.
همه ما وابستگی های کوچک و بزرگ داریم. برای رهائی از احساساتی که دوست نداریم به چهارچوبها پناه می بریم و ذهن خود را در آنها محدود می کنیم. چهارچوب داشتنها و نداشتنها، انگار که زندگی بدون آن چیزها غیرممکن باشد. انگار انسانی درکار نیست که در او روح زندگی ست. زندگی سایه وار در سکوت روزمرگی طاقت فرساست. اما او را چه می شود که گاهی ترجیح می دهد اینطور زندگی کند. شاید باید به خویش برگردیم. خانه ای برای خویشتن ساخته ایم، انسانی باید ساخت که در آن زندگی کند.