ابرم

آنگه که ببارم

پرمی شوم از گرمی لبخند تو آنقدر که چون مه

بر بام و هوایم

از حس تو خیسم

از خویشتن – این سردو ترک خورده ی سر در گمِ پررنج- رهایم

پرمی شوم از گرمی لبخند تو آنقدر که مستم

آنقدر که می دانم:

«تو» دلیلی ست که هستم